Anoman Wati




Panyuwunku mung siji, yaiku kudu dapat ngadepi kahanan iki. Kahanan kang dapat diarani apes, saru lan ngisin-isini. Ananging kepiye meneh wong wis terlanjur kebanjur. Yen saya nyalahake kahanan kang wis ingin ya ora ana temune. Dadi saya saiki kudu ngadepi kanthi ati-ati lan wani nanggung risiko.

Ora maido yen saiki ning sirahku kebak reka-reka agar saya dapat uwal saka kahanan iki. Sirah panggah muyer amarga kakehan olehku nduweni langkah. Arep teka turun kok kayane kuwi langkah kang muspra amarga ketara yen ora dipikir dawa, padha wae kaya bocah SD kelas 3 kang imbas-imbis nalika konangan gawe kasus. Arep mibur nanging ora nduweni suwiwi, arep ngilang ya ora dapat.

"Ealah!" Saya nggedek karo awakku dhewe kang kaya-kaya wis memeng mikir kahanan iki. Saya nuli hambegan landung agar dapat mikir maneh, ngolehake langkah kang luwih becik lan bagus.

Ing tengah rereka langkah kang rasional, kok ya ana wae pemikiran konyolku agar saya memba-memba dadi wewe gombel utawa genderuwo wadon kang baureksa ing tlatah iki. Ananging raiku kurang medeni, untu gingsulku ora dapat diarani siung amarga kurang dawa. Dasare sandhangan kang tidak enggo saiki kembang-kembang abang lan kuning.

Wewe gombel ngendi kang nyeyandang kaya ngono kuwi. Yen saya ethok-ethok dadi peri, kuwi udu saya sekali. Ora ana peri kang pethakilan kaya saya. Ora akan ana ora ketang mung siji. Menawa ana, kuwi perlu genderuwo kang memba-memba dadi peri kang sidane dadi peri banci, peri 1/2 mateng ora mbenjaji.

"Ealah ana kahanan kok werna-werna," batinku njerit-njerit. Lambeku ndremimil ndonga agar kahanan iki enggal uwis. Olehku ngampet wis kesel, sikilku pedes anggone mancik, tanganku kayane nganti kapalen anggone gocekan. Saya ingin ngamuki lemut serta rengit kang pating clekit ning sikil gading gajahku. Arep tidak teblek bakale gawe suwara, sidane tidak jarke mboko saya kuwatir yen terkena demam berdarah utawa getihku entek.

Saya nglenggak, namatake langit kang biru resik. Adoh saka pinyuwunanku agar udan kareben dapat mlayu sak adoh-adohke banjur ndelik ana ngomah. "Duh Gusti, saya ingin nduweni kanca gundul pringis ben dapat tidak tibakake ana ngisor kana kae."

Terus jelas wae saya getun kok ya ingin nduweni kekarepan ngapek rambutane Pak Jackson. Menawa ora sida mono perlu bakalane ora ana kedadean kaya ngene iki. Pancen saya ora tahu diwenehi buah saka tangga teparo, saya perlu dikon ngapek dhewe amarga padha tahu yen saya iki pinter memenek. Yen ana sing nduweni wit buah kang mangsane panen, saya angot dikon ngewangi panen utawa ngapek dhewe yen saya ingin mangan. Cekake menawa saya menek wit buah tanpa ada nembung ora akan ana kang ngarani saya nyenyolong.

"Kana milih dhewe, Na." Pak Jackson mesem karo saya kang isuk-isuk wis. Saya pancen senang nalika Pak Jackson kang nawakake amarga buah-buah ning kebone maneka warna. Ana manggis, rambutan, pelem, jambu, dondong lan duku. Pak Jackson ora tahu ngedol buah-buahe iku, dadi yen panen mung diwenehake tangga teparo. Marga saka kuwi menawa saya menek dapat oleh akeh, banjur tidak simpen ana kulkas kanggo gawe salad kang dadi cemilan saben dina.

Saya wis ngelih. Kawit ingin esuk durung memangan apa-apa. Saya mung mangan bak pia kacang ijo siji turahane adhiku. Ngombe ya mung kopi turahane Bapak. Olehku mancik lan gocekan wis ora dapat diampet. Saya nekat obah kareben dapat lungguh. Panyuwunku tetep padha kawit ingin esuk, yaiku wong ing ngisor kana iku enggal lunga.

Saya ora tahu sapa piyantun kang kebeneran lungguhan ana ing ngisor wit rambutan iku. Wong iku baguse kaya Janaka. Nembe pisan iki saya meruhi piyantun kok nyenengake. Dadi yen saya mudhun pethakilan kaya adate dapat digeguyu, mengko saya justru isin. Arep tidak selehake ngendi raiku?


 

Postingan populer dari blog ini

Containing the virus

The role for toymakers and governments

China now has the fastest scheduled trains on the planet.